Het lijkt alweer een half leven geleden dat ik besloot dat het genoeg was geweest. Ik was een student die zijn bed niet meer uit kwam als dat niet hoefde, ik leefde van 3 uur ’s middags tot 4 uur ’s nachts, bestelde drie keer in de week pizza en dronk niet veel anders dan sap, frisdrank en bier. Bewegen deed ik alleen als het moest en sporten gaf me al helemaal geen enkele voldoening.
Mijn motivatie om te studeren was verdwenen en eigenlijk vond ik het wel welletjes zoals het was. Ik heb altijd een omgeving gehad die me accepteerde zoals ik was, die zich wel zorgen maakte, maar dat drong niet tot me door. Totdat het echt niet meer ging. Het was niet goed, ik deed niets met mijn leven en was op weg om binnen 10 jaar de pijp uit te gaan, ik haalde geen studiepunten en ik plukte alles behalve de dag.
Het moet anders. Ik ga alles omgooien en wil van al mijn slechte gewoontes en ritmes af. Ik moet een doel hebben, ik wil op reis. Een extreme uitdaging leek mij een goed startpunt om mezelf goed onder druk te zetten. Ik weet inmiddels van mezelf dat ik het makkelijk vind om dingen te beginnen, maar dat ik het oh zo lastig vind om dingen daadwerkelijk af te ronden. Om te voorkomen dat ik halverwege de veranderingen af zou haken moest ik een grote uitdaging stellen. Ik ga pelgrimeren naar Santiago! Niet de “korte” route van 100, 200 of 800 kilometer, 1750 kilometer ga ik lopen! Om dit plan enige kans van slagen te geven moet ik wel in betere conditie zijn. Een Personal Trainer die met aandacht en zorg voor de individu dit proces begeleidt is geen overbodige luxe in mijn situatie. Daar is waar Personal Fitness Nederland in het plaatje kwam.
Tijdens mijn intake wist ik niet zo goed wat ik moest verwachten. Ik hield dus niet van sporten en dit was “the point of no return”. Op de weegschaal bleek ik 133,5 kilo te wegen met een vetpercentage van 40% (ik ben 1,78m en 25 jaar).
Na wat basisoefeningen door te hebben genomen en het plan van aanpak af te hebben gesproken zag ik in dat dit wellicht voor mij zou kunnen werken. Iedere dag wat oefeningen, een voorgeschreven voedingsprogramma met vaste eetpatronen en eens in de week een check-up leek mij een verstandige wijze om mijzelf bij de les te houden.
In mijn eigen ogen zag ik iedere week resultaat in mijn gezicht en na een week of 5 zag ik echt veranderingen aan mijn buik. Er ontstonden kuilen waar eerst vocht zat en er verdween lichaam waar eerst vet zat. Bewust deze verandering meemaken zorgt voor een ongelofelijke berg motivatie. En vergis je niet, je doel kan in een rechte lijn weer te geven zijn, je motivatie zal altijd schommelen. Dat is niet iets wat erg is, maar mij heeft het enorm geholpen om op het moment van schommeling te zoeken naar externe bevestiging van het feit dat je goed bezig bent en dat je vol moet houden. Vrienden en familie kunnen je hier enorm bij helpen maar ook mijn coach was de beroerdste niet.
Mijn voedingsadviezen leefde ik bijna op de letter na, ik dronk 3 liter water per dag en deed mijn dagelijkse oefeningen zo veel als ik kon. Ik merkte dat ik zo ontzettend veel meer energie had, ik kreeg mijn levenslust weer terug en begon te genieten van iedere dag die ik weer aan mijzelf kon werken. Ik kreeg energie van sporten en merkte aan alles aan mijzelf dat ik op de goede weg was.
Halverwege de reeks ben ik ook gaan oefenen met het wandelen, aangezien dit voor mijn doel van belang was. Met de inmiddels opgedane kennis over voeding en lichaamsbeweging heb ik dit positief in kunnen passen in het programma. Zodra ik merkte dat ik te veel van mijn lichaam vroeg besloot ik het wat rustiger aan te doen.
Spieren groeien immers niet tijdens de inspanning, maar juist in de rust die je ze daarna geeft.
Ik weeg nu 95,4 kilo met een vetpercentage van 21,6% en het is een cliché maar geloof me, het is het echt waard.
Is het nodig? Begin er aan, hou het vol en doe het gezond!
